Podczas tej 120. sesji, 3 lata po rozpoczęciu terapii, centralne miejsce zajmują tematy ewaluacji i pożegnania. Nel pyta wprost o negatywne komentarze, ponieważ jest to integralne, jeśli można je omówić w ramach relacji. Anne pokazuje, że potrafi się zastanowić, postrzega praktyka jako realną osobę, „innego”. Anne okazuje autentyczne poczucie winy z powodu krzywdy, jaką wyrządziła innym, i opowiada o tym, czego się nauczyła i jak wygląda teraz jej życie.

Podczas tej pierwszej sesji Nel zadaje kilka pytań z wywiadu strukturalnego Otto Kernberga: opisz siebie i swoją drugą połówkę. Z tych pytań wynika, że osobowość Anny charakteryzuje się organizacją „borderline”: niezintegrowaną tożsamością, charakteryzującą się „rozszczepieniem”, podczas gdy weryfikacja rzeczywistości jest w większości nienaruszona. To uczucie jest „chwiejne” i niestabilne. Następnie Nel - jak zwykle w TFP - dokonuje inwentaryzacji „pobudzenia” Anny: jak Anne będzie „działać”, a nie „czuć”, gdy poczuje się źle, na przykład poprzez cięcie się, używanie substancji psychoaktywnych i agresję. Podczas tej sesji Nel zawiera w tej sprawie „kontrakt”: umowy z Anną, w których Anne jest proszona o zrobienie wszystkiego, co możliwe, aby nie okazywać tego „pobudzenia”, a jeśli i tak się zdarzy, o poruszenie tego tematu na kolejnej sesji. W przypadku myśli samobójczych, umowa stanowi, że Anne bierze na siebie odpowiedzialność za zgłoszenie do służby kryzysowej w celu przeprowadzenia oceny w celu zapewnienia jej bezpieczeństwa. Na koniec Nel prosi Anne, aby jeszcze raz podsumowała ustalenia: im lepiej pacjent przedstawi umowę, tym lepsze rokowania.

W tym filmie Nel Draijer opowie więcej o swoich wyborach jako terapeutka, ilustrując je fragmentami kluczowych momentów przełomowych sesji terapeutycznych z Anne.

Podczas tej 15. sesji okazuje się, że Anne „złamała kontrakt” i (ponownie) za dużo piła. Zgodnie z ustaleniami, Anne porusza ten temat na początku sesji, bagatelizując swoje zachowanie. Nel następnie przygląda się Anne i szczegółowo opisuje jej odczucia przed piciem. Stosuje tutaj różne interwencje TFP: wyjaśnianie (prośba o wyjaśnienie), konfrontację (jednoczesne przedstawianie sprzecznych stwierdzeń i pytanie, jak Anne je pogodzi) oraz, jeśli to możliwe, interpretację (połączenie „plusów” i „minusów”).

Podczas tej 20. sesji Anne wchodzi do gabinetu terapeutycznego zła. Nel pokazuje, jak radzi sobie z gniewem Anne: patrzy na nią z perspektywy Anne, czyli innymi słowy, na to, co pacjent „robi” z praktykiem. Pierwsza interwencja polega na „patrzeniu” razem z pacjentem na to, jak postrzega praktyka, i na nazwaniu tej „diady” podmiotu (pacjenta) - obiektu (praktyka) oraz łączącego ich afektu (gniewu, bólu). Widać, że Anne czuje się zrozumiana w tym „negatywnym przeniesieniu” i staje się spokojniejsza. Później Nel łączy tę negatywną diadę z odpychającą, a mianowicie z pragnieniem, by wszystko naprawić z praktykiem (interpretacja): „jesteś taka zła, bo tak bardzo mnie potrzebowałaś”. To łączy negatywną diadę z leżącą u jej podstaw pozytywną i prowadzi do większej integracji (celu TFP).